Een maand…een maand zonder hockey, een maand zonder
spanning, een maand zonder fruit, een maand zonder filmpjes, een maand waarin
veel gebeurd is.

Het prototype van de trui werd namelijk bekend gemaakt en ik een
vakantiebaantje verdiende bij Axent reclame, ook werd duidelijk welke mutaties
ons team te wachten staat en wie de trainster volgend jaar wordt. Maar ook de
maand waarin Jikkemijn en Milou afzeggen voor het hoogtepunt van het jaar om….
te dansen. En Milou … …. dansen.

Wel mooi om voor je te zien hoe Aris en Gerard daar als Statler
and Waldorf op het balkon zitten.        (Voor de jongere lezers, dat zijn de
mopperende mannetjes van de Muppets). Ook de maand waarin de challenge werd
aangenomen om te oefenen tegen J8M1. Even jongetjes tegen de meisjes. De maand
waarin Yasmin naar China was geweest, maar vandaag toch gelijk naar aankomst
weer wilde hockeyen. De maand waarin Britt naar Elst, wie wil daar nou gezien
worden, ging wonen en gelijk te laat kwam. Daar was ze niet de enigste in. Maar
dat komt later. De maand waarin Anne Britt naar Zweden ging en Fenne all inn
naar Lloret. Ook de maand waarin de oudjes de jonkies met 5-2 versloegen en
nogmaals de maand zonder fruit.. Voeg daar nog bij dat dit de maand was waarin
het vaders- moeders 4-3 was en je begrijpt dat er veel te verbeteren valt. Bij
de voetbal verwachten we vaders, bij de hockey moeders. Bij de voetbal
verwachten we thee in de rust, bij de hockey fruit.

Nu over tot de orde van de dag. Gisteren was Irene al wat misselijk aan het
einde van de training. Verwonderlijk. Je zou dat van Saskia verwacht hebben. In
het zonnetje met hapje en drankje… aan de andere kant van de kantine.. Zou ze
het gemerkt hebben dat onze meiden een keer op een ander veld moesten trainen?
In ieder geval was de misselijkheid doorgezet en moesten we het vanmorgen
zonder Irene doen. Maar als een panda uit China was daar opeens Yasmin die er
voor zorgde dat we toch een wissel hadden. Op weg naar Huizen kwamen we er wel
achter dat het weer in Veenendaal zo slecht niet was. We kwamen van de zon naar
de regen in de drup. Gelukkig waren we al wat later daar, want Gerard was veel
te laat. Waarschijnlijk had hij het fruit lopen zoeken. Jammer genoeg ging het
spreekwoord “Zoekt en ge zult vinden.” Hier niet op. Of getuige de foto in de
app in ieder geval te laat. Na een valpartij was Sari gelukkig voldoende
hersteld om in het doel te gaan staan en dat was de eerste helft maar goed ook.
Britt mocht de warming up doen en het publiek werd achter de lijn gestuurd.
Gelukkig heeft Aris zo’n overwicht dat de spelbegeleidster genoegen nam met
drie coaches. De wedstrijd werd gespeeld op veld 4, maar wat wil je ook. Niet
te dicht bij, want na een 9-0 en 7-0 nederlaag dit jaar, is het ook niet
denkbaar dat het spreekwoord “driemaal is scheepsrecht”, nu wel opgaat. Om dit
stukje ook wat onderwijskundige waarde te geven naast de spreekwoorden en om de
altijd leergierige Aris op zijn wenken te bedienen, hier de herkomst van dit
spreekwoord: in de scheepvaart speelt drie een belangrijke rol.
Een kapitein was vroeger verplicht om zijn bemanning drie
maaltijden per dag te geven. Wie stout was geweest, kon drie slagen met een
plank krijgen. Er waren drie getuigen nodig om iemand ter dood te veroordelen
aan boord. Drie keer was dus het scheepsrecht.

Natuurlijk heb ik ook tijd om dit te doen omdat de eerste helft van bedenkelijk
niveau was. De maand rust had ons geen goed gedaan. Ballen werden ingeleverd,
plekken werden niet gehouden en we waren niet fel genoeg.. Yasmin en Britt
zorgen toch voor een 2-0 fruitstand. Mede mogelijk gemaakt door reddingen van
Milou en Fenne op de doellijn en geweldige reddingen van Sari. Oww er waren ook
mooie aanvallen bij hoor. Anne Britt gaf een paar mooie passjes, Jikkemijn liep
zich een paar keer mooi vrij, maar het was net te weinig. Maar misschien zijn
we verwend. Dat was in de pauze even niet het geval. Van verwennen was even
geen sprake. Er was geen fruit. Nog nooit voorgekomen, maar eens moest de
eerste keer zijn. Gelukkig wist Aris snel de vinger op de zere plek te leggen
en was de dader snel gevonden. Onze Gerard…wat zal hij morgen van zijn smoothie
genieten.

Maar in de tweede helft kon er wat recht gezet worden en al was nog niet alles
100%, het was wel 200% beter. We vochten voor de bal, gaven niets meer weg, creëerden
kansen en bleven meer op onze plek. Britt, Fenne en Milou scoorden nog.
Jikkemijn een paar keer bijna en Milou in gedachten, als ze de bal geraakt had
ook nog wel een paar keer, maar wel bloed op de knie.

De laatste goal werd na de wedstrijd door Aris gescoord die de leider van
Huizen zodanig intimideerde dat hij er 1 extra genoteerd heeft.

Al waren wij niet tevreden. Het verschil was weer enorm. De leiders van de
tegenpartij vroegen zich af wat wij onze meiden te eten gaven. Zij zouden
willen dat zij ze in hun team hadden. Ook het lopen was opgevallen. Bij
balbezit gingen onze voorwaartsen gelijk naar voren en was er gelijk de
dreiging. Bij hun was het meer breien.

Door een wedstrijd in Montfoort moest ik even weg. Gelukkig heb ik dan Geer en
Ar nog voor de complimentjes. Ik hoop dat zij dit ook goed aangepakt hebben.

Volgende week de laatste wedstrijd tegen Eemvallei. Zal dit onze
kampioenswedstrijd worden? Als je alles gewonnen hebt, ben je kampioen, zo
klaar als een klontje, zo lekker als een stukje fruit… Ik ben toch benieuwd hoe
Gerard dit volgende week goed gaat maken.